یــــار ســـــخن

حضرت حسين بن علي (ع)‌ در آخرين دقايق زندگي‌اش چشم‌ها را باز كرد و به سوي آسمان متوجه گرديد و براي آخرين بار با پروردگار خويش، چنين مناجات و راز و نياز نمود.

«اي خدايي كه مقامت بس بلند، غضبت شديد، نيرويت بالاتر از هر نيرو، تو كه از مخلوقات خويش مستغني هستي و در كبريا و عظمت فراگير، به آن‌چه بخواهي توانا، رحمتت به بندگانت نزديك، وعده‌ات صادق، نعمتت شامل، امتحانت زيبا، به بندگانت كه تو را بخوانند نزديك هستي، و بر آن‌چه آفريده‌اي احاطه داري، و هر كس كه از در توبه درآيد پذيرايي، آن‌چه را اراده كني توانايي، آن‌چه را بخواهي درك تواني كرد، كسي را كه شكرگزار تو باشد شكرگزاري، ياد كننده‌ات را ياد آوري، من تو را خوانم كه نيازمند توام،‌به سوي تو روي آرم كه درمانده توام، ترسان به پيشگاهت فزع مي‌كنم، غمگين در برابرت مي‌گريم، از تو مدد مي‌طلبم كه ناتوانم، خود را به تو وامي‌گذارم كه بسنده‌اي. خدايا! در ميان ما و قوم ما داوري كن كه آنان از راه مكر و حيله وارد شدند و دست از ياري ما برداشتند و ما را، كه فرزندان پيامبر و حبيب تو محمد (ص) هستيم، كشتند؛ پيامبري كه به رسالت خويش برگزيده‌اي و امين وحي خويش گردانيده‌اي، اي خدا! اي مهربان‌ترين! در حوادث، بر ما گشايش و در پيشامدها، بر ما خلاصي عنايت كن».

امام (ع) مناجات خويش را با اين جملات به پايان رسانيد: «در مقابل قضا و قدر تو شكيبا هستم اي پروردگاري كه جز تو خدايي نيست! اي فريادرس دادخواهان كه مرا جز تو پروردگاري و معبودي نيست! بر حكم و تقديرت صابر و شكيبا هستم. اي فريادرس آن‌كه فريادرسي ندارد! اي هميشه زنده‌اي كه پايان ندارد! اي زنده كننده مردگان! اي خدايي كه هر كس را با اعمالش مي‌سنجي! در ميان من و اين مردم حكم كن كه تو بهترين حكم كنندگاني».

آن‌گاه كه صورت به خاك مي‌گذاشت گفت: «بسم ا... و با... و في سبيل ا... و علي مله` رسول ا...»