تأثير نماز صبح بر شادابي جسم و
روح
پيامبر اكرم (ص) مي فرمايد:
» مؤمن ، شوخ و لبخند بر دهان است
و منافق بد خلق و گره بر ابرو.«
امروزه ضرب المثل ايراني «خنده
بر هر درد بي درمان دوا است» مصداق كاملا علمي پيدا كرده است.
دانش پزشكي در قرن حاضر به وضوح
مي داند، اشخاصي كه اصطلاحا يك لب و هزار خنده گفته مي شوند، نسبت به آنان كه به
اصطلاح با خودشان نيز قهرند و نسبت به زندگي بد بين و عبوس هستند، بسيار كمتر
دچار بيماريهاي جسمي و رواني مي شوند.
به اين ترتيب، هر عاملي كه
شادابي را به انسان هديه كند، در واقع به سلامتي جسم و روان او كمك كرده است. اما
نكته بسيار مهمي كه دانش طب به بشر آموخته، اين مطلب است كه شادابي و افسردگي
انسان پيش از آنكه تحت كنترل و اراده او باشد، زير فرمان تغييرات مواد شيميايي در
سلسله اعصاب مركزي انسان است.
از جمله اين مواد شيميايي «
دوپامين « را مي توان نام برد كه افزايش آن در بدن سبب مي شود، انسان بدون اراده
دچار ناراحتي گردد و كاهش اين ماده نيز سبب شادي غير ارادي او خواهد شد.
به عنوان مثال، عصبانيت و
ناراحتي غير ارادي و بدون علت صبحگاهي، كه حالت شديد آن بهعنوان ملانكولي يا همان
ماليخوليا (افسردگي درون زاد صبحگاهي) شناخته مي شود، در اثر تغييرات و كم و زياد
شدن همين مواد شيميايي به وقوع مي پيوندد.
از ديگر مواد شيميايي داخل بدن
كه بهطور غير ارادي سبب شادي انسان مي شود و به او شعف و نشئه بي نظير مي بخشد ،
ماده اي به نام « كورتيزول» است كه ميزان آن در داخل بدن انسان در ساعات سحرگاهي
به شدت افزايش مي يابد و در صورت بيدار بودن انسان در اين ساعات، لذت و شعف سرمست
كننده اي به او دست مي دهد كه بي شك بر زندگي او در تمام طول روز تأثيرگذار است.
افزايش كورتيزول در ساعات اول
صبح و ارتباط آن با سرخوشي صبحگاهي كه امروزه از مسلمات پزشكي است، در واقع توجيه
قابل توجهي است بر همه مضاميني كه در فرهنگ و ادب و عرفان پيرامون «اسرار سحر»
معرفي مي شوند.
به اين ترتيب واضح است، امر
واجب نماز صبح با ارزاني داشتن بيداري صبحگاهي به انسان، تقديم كننده شادابي به
جسم و روان او مي باشد و يك نتيجه مهم اين شادابي، سلامت جسم و روان خواهد بود.
تهیه : مجيد ملك
محمدي